Door alles tot in de puntjes te regelen en te overdenken lijk je de touwtjes in handen te hebben en ervaar je een kracht, een controle-kracht. Maar is dit wel wat je wilt? Het kost je zoveel energie om alles onder controle te houden. En bestaat controle-kracht eigenlijk wel? Kun je alles onder controle houden?
Als klein meisje had ik mezelf (onbewust) aangeleerd om de controle te houden en zo ontstond mijn controle-kracht. Als volwassen vrouw kwam ik er achter dat mijn controle-kracht een grote valkuil was. Stapje voor stapje durfde ik mijn controle-kracht los te laten en ontdekte ik een kracht zonder controle.
Ik schreef er een verhaal over:
Van Controle-kracht naar Kracht zonder controle.
Daar lig je dan in je bed. En je kunt weer niet slapen. Je bent bang. Bang om je ogen dicht te doen. Want wat als je niet meer wakker wordt? Wat gebeurt er als je slaapt? Voordat je in je bed bent gaan liggen heb je nog even in de kast en onder je bed gekeken. Gelukkig, niets te zien zoals je eigenlijk wel al wist. Je legt jouw vier knuffels neer zoals je dat elke avond doet: je geeft het wasbeertje een kusje op zijn verknuffelde snuit en legt deze naast je kussen zodat hij de wacht kan houden. Je legt konijn in je linkerzij, beertje in je rechterzij en de lange poes leg je op jouw buik. Daar lig je dan stil op je rug. Tijd om te gaan slapen. Maar je ligt wakker en spitst je oren. Wat hoor je beneden? Je legt je knuffels opzij en doet zachtjes de deur van je kamer open en gaat plat op je buik liggen op de gang zodat je met je hoofd de woonkamer in kunt kijken. Mama zit voor de televisie. Papa zie je niet, die zit waarschijnlijk aan de tafel met zijn kranten. Ze zeggen niets tegen elkaar. Je blijft zo even een tijdje liggen en ademt zo zachtjes mogelijk zodat papa en mama jou niet horen. Na een minuut of tien sta je op. Je wacht op een goed moment. Telt een paar keer tot 10 om het zeggen, maar dan wacht je toch weer. Uiteindelijk zeg je met een zacht stemmetje: “Pama?” (een zelfbedachte mix tussen papa en mama) Ze horen je niet, dus probeer je het nu nog een keer: “Mapa?” (de andere mix van mama en papa) Reactie van beneden: “Ja?” Je zegt: “Ik kan niet slapen.” “Ga maar gewoon proberen”, is weer het antwoord. Je gaat weer in bed liggen met de knuffels op de goede plek en blijft net zo lang stil op je rug liggen totdat je in slaap valt.
En zo gaat het bijna elke avond. Je houdt graag alles onder controle. Eigenlijk ben je bang, bang dat papa en mama vinden dat je het niet goed doet en bang voor jouw broer, dat hij jou niet aardig en lief vindt. Je bent bang voor ruzies en doet er alles aan om de spanning die je zo vaak voelt thuis niet te laten exploderen. Jouw meisjes voelsprieten staan altijd aan en dat geeft jouw controle.
Op school gedraag je je heel anders dan thuis. Je bent populair en hebt veel vriendinnen. Je houdt deze vriendinnen onder controle en sluit andere kinderen buiten. Dit geeft jouw controle en kracht op school. Je hebt een masker op gedaan, een masker van controle en hiermee krijg jij de kracht die voor jou nodig is zodat je niet bang hoeft te zijn.
Een paar jaar later ben je een rustige puber geworden. Elke dag kom je direct uit school en doe je trouw je huiswerk. Je ouders zijn trots op je. Je hoort ze vaak zeggen tegen de andere mensen: “Ons kind doet het zo goed op school en gedraagt zich perfect.” In de tweede klas van de middelbare school ontdek je dat het stoere masker eigenlijk niet bij je past en zet je het stille grijze muizen masker op. Na de middelbare school ga je naar de IPABO want je weet al sinds je kleuter bent wat je wilt worden, juf net als mama. En een goede juf dat word je!
De eerste jaren geniet je van jouw eigen klas en geniet je van de vele complimenten, je wordt op een voetstuk gezet. “Zorg dat jouw kind bij Remke in de klas komt, want dat is zo’n goede juf, die heeft alles perfect geregeld en onder controle in de klas!”, is te horen op het schoolplein.
Inmiddels woon je samen met jouw man in Monnickendam met wie je al sinds jouw 19e samen bent. Jullie hebben twee prachtige kinderen, een koningspaar. Jouw leventje is precies zoals je het had bedacht: huisje, boompje, beestje. Je geniet van jouw zorgende rol als moeder. Elke dag zien jouw kids er prachtig uit en je zorgt ervoor dat ze niets te kort komen, je bedenkt de leukste kinderfeestjes en regelt alles het liefste zelf zodat je weet dat het goed komt en dat de kinderen alle aandacht en liefde krijgen die ze nodig hebben. Je bent heel gelukkig in deze rol. De weekenden en vakanties plan je allemaal vol, want alleen zijn en op de bank zitten en niets doen is niets voor jou.
Jullie sparen voor een dure vakantie naar Portugal. Daar is alles perfect en aan de rand van het zwembad in de zon wil je zo graag genieten van deze perfecte omstandigheden, maar het lukt niet. De paniek slaat toe en hoe meer je hier de controle over wilt krijgen hoe erger het gevoel van angst en paniek wordt. De vakantie kom je door met een heel zwaar masker op en je hoopt zo dat het gevoel weg is als je weer terug bent in Nederland. Maar dit is niet zo. Jouw zoektocht naar wat er mis met je is is begonnen. Je maakt er een studie van. Vele cursussen, therapeuten, boeken, en volgeschreven schriften volgen. Je probeert alles om er vanaf te komen, om ook dit te controleren.
Naast de vele kennis die je opdoet wordt de angst voor dat wat je voelt steeds groter en het masker dat je op hebt steeds massiever. De buitenwereld ziet die leuke moeder, die lieve vriendin, die goede leerkracht die directeur wil worden, die perfecte dochter.
En toen BAM! Je grote broer wordt ongeneeslijk ziek, een hersentumor. Jullie hebben samen veel gesprekken en leren elkaar in een korte tijd heel goed kennen. Hij vertelt jou over zijn pad en wat spiritualiteit voor hem betekent. Je leert van hem dat de omstandigheden niet zwaar zijn, maar dat de manier waarop je ermee omgaat bepaalt hoe zwaar het voor jou is. De tumor in zijn hoofd is voor hem minder zwaar dan de angst in jouw hoofd. Ook vertelt hij jou over de gesprekken die hij als kind al voerde met de maan die hem had verteld dat hij 40 jaar zou worden. Jij hebt daar in eerste instantie twijfels over. Maar de maan had gelijk.
Het leven is niet te controleren.
Samen met jouw man kiezen jullie ervoor om toch voor een derde kindje te gaan. Er is liefde genoeg, dus hoe het ook gaat, jullie hoeven het niet te controleren. En het kindje komt er, het voelt als een cadeautje van het Universum.
Na bijna 20 jaar gewerkt te hebben op dezelfde school besluit je om te gaan solliciteren. Je voelt dat het niet de oplossing is voor de onrust en jouw struggle, maar je kan dit niet toegeven, het masker zit te strak.
Je wordt met open armen ontvangen op de nieuwe school en ook daar zijn ze weer heel blij met jou. Maar jij bent dat niet en het leven gaat het je steeds duidelijker laten voelen. Je bent letterlijk uitgeput van het vechten tegen jouw gevoel, je bent er zo ongelooflijk bang voor geworden om het toe te laten. Maar het kan niet anders meer. Je staat met je rug tegen de muur. Jouw masker gaat af en je voelt je machteloos.
En dan komt er een lichtpuntje, een lichtstraal jouw leven in. Via via kom je bij een psycholoog en zij benoemt wat ze ziet bij jou en dit geeft het eerste stukje vertrouwen. En zij zegt, we gaan niet meer praten, maar voelen, voelen wat zo graag gevoeld wilt worden. En dat is de sleutel waar je al zo lang naar hebt gezocht.
Stapje voor stapje leer je de controle los te laten en te voelen wat er al zo lang gevoeld wilt worden. Dit is in het begin spannend en heftig. Dat wat omhoog komt voelt zeker niet fijn, maar je weet dat dit de weg is, je kan niet anders meer. Veel tranen stromen over je wangen en veel emoties komen omhoog. En tussen de tranen en de emoties door ontstaat steeds meer vertrouwen en ervaar je opluchting. En als je de controle echt durft los te laten ontstaat er steeds meer ruimte en in die stille ruimte voel je opeens een diepe kracht. Een kracht vanuit jouw eigen kern, de kracht van het leven zelf. En deze kracht heeft geen controle nodig.
Ik heb mijn Kracht zonder controle ontdekt.